عَنْ أَبِی عَبْدِ اَللَّهِ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ قَالَ: قُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنَّ لِی جَاراً کَثِیرَ اَلصَّلاَةِ کَثِیرَ اَلصَّدَقَةِ کَثِیرَ اَلْحَجِّ لاَ بَأْسَ بِهِ قَالَ فَقَالَ یَا إِسْحَاقُ کَیْفَ عَقْلُهُ قَالَ قُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ لَیْسَ لَهُ عَقْلٌ قَالَ فَقَالَ لاَ یَرْتَفِعُ بِذَلِکَ مِنْهُ؛

اسحاق بن عمار گوید بحضرت صادق عرض کردم: قربانت گردم من همسایه‌اى دارم که نماز خواندن و صدقه دادن و حج رفتنش بسیار است و عیب ظاهرى ندارد فرمود عقلش چطور است گفتم: عقل درستى ندارد فرمود: پس با آن اعمال درجه‌اش بالا نمیرود.

اصول کافی / ترجمه مصطفوی ؛ ج 1 , ص 27