یَا عَلیّ ثَلاثَةٌ تَحْتَ ظِلِّ الْعَرْشِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ رَجُلٌ أَحَبَّ لِأَخِیهِ مَا أَحَبَّ لِنَفْسِهِ وَ رَجُلٌ بَلَغَهُ أَمْرٌ فَلَمْ یَتقَدَّمْ فِیهِ وَ لَمْ یَتأَخَّرْ حَتَّى یَعْلَمَ أَنَّ ذَلِکَ الْأَمْرَ لِلهِ رِضًا أَوْ سَخَطٌ وَ رَجُلٌ لَمْ یَعِبْ أَخَاهُ بِعَیْبٍ حَتَّى یُصْلِحَ ذَلِکَ الْعَیْبَ مِنْ نَفْسِهِ فَإِنَّهُ کُلَّمَا أَصْلَحَ مِنْ نَفْسِهِ عَیْباً بَدَا لَهُ مِنْهَا آخَرُ وَ کَفَى بِالْمَرْءِ فِی نَفْسِهِ شُغلا.
یا على: سه کس در قیامت زیر سایه عرش خدایند:
مردى که براى برادرش آن بپسندد که براى خود پسندد.
کسى که چون کارى پیش آید قدم از قدم برندارد تا بفهمد خدا به این کار راضى است یا نه.
کسى که تا عیبى را در خود اصلاح نکند به برادرش خرده نگیرد
که در این صورت هر عیبى را در وجودش اصلاح کند باز به عیب دیگر برخورد و فرصتى براى عیبجوئى دیگران نیابد.
تحف العقول / ترجمه جنتى، متن، ص: 17