یَا عَلِیُّ ثَلَاثَةٌ مِنْ حُلَلِ [خَلَلِ] اللَّهِ رَجُلٌ زَارَ أَخَاهُ الْمُؤْمِنَ فِی اللَّهِ فَهُوَ زَوْرُ اللَّهِ وَ حَقٌّ عَلَى اللَّهِ أَنْ یُکْرِمَ زَوْرَهُوَ یُعْطِیَهُ مَا سَأَلَ وَ رَجُلٌ صَلَّى ثُمَّ عَقَّبَ إِلَى الصَّلَاةِ الْأُخْرَى فَهُوَ ضَیْفُ اللَّهِ وَ حَقٌّ عَلَى اللَّهِ أَنْ یُکْرِمَ ضَیْفَهُ وَ الْحَاجُّ وَ الْمُعْتَمِرُ فَهُمَا وَفْدُ اللَّهِ وَ حَقٌّ عَلَى اللَّهِ أَنْ یُکْرِمَ وَفْد
یا على: سه کس از مهمانان خدایند:
کسى که براى خدا به دیدار برادر مؤمن رود، زوار خدا است و بر خدا لازم است زوارش را گرامى دارد و حاجتش را روا کند.
کسى که پس از نماز به تعقیب بنشیند تا وقت نماز دیگر، مهمان خداست و بر خدا حق است که مهمانش را گرامى دارد.
و سوم آنکه براى حج یا عمره به زیارت کعبه رود، به پروردگار وارد شده و بر خدا لازم است واردین را احترام کند.
تحف العقول / ترجمه جنتى، متن، ص: 17
....مسعود ....