وَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ: إِنَّ الْمُؤْمِنَ لَیَزْهَرُ نُورُهُ لِأَهْلِ السَّمَاءِ کَمَا تَزْهَرُ نُجُومُ السَّمَاءِ لِأَهْلِ الْأَرْضِ وَ قَالَ إِنَّ الْمُؤْمِنَ وَلِیُّ اللَّهِ یُعِینُهُ وَ یَصْنَعُ لَهُ وَ لَا یَقُولُ عَلَى اللَّهِ إِلَّا الْحَقَ وَ لَا یَخَافُ غَیْرَهُ وَ قَالَ إِنَّ الْمُؤْمِنَیْنِ لَیَلْتَقِیَانِ فَیَتَصَافَحَانِ فَلَا یَزَالُ اللَّهُ عَلَیْهِمَا مُقْبِلًا بِوَجْهِهِ وَ الذُّنُوبُ تَتَحَاتُّ عَنْ وُجُوهِهِمَا حَتَّى یَفْتَرِقَا [یَتَفَرَّقَا].
از امام صادق عَلَیْهِ السَّلَامُ (نقل شده است که) فرمود:
همانا نور مؤمن براى اهل آسمان مى درخشد، همان طورى که ستارگان آسمان براى اهل زمین درخشندگى دارند.
وفرمود: بدرستى که مؤمن ولىّ خداست، او را کمک نموده و امورش را اصلاح مى نماید؛ مؤمن سخنى غیر از حقّ در باره خدا بر زبان جارى نمى کند؛ و از غیر خدا هراسى ندارد.
وفرمود: هرگاه مؤمنان با یکدیگر دیدار نموده و مصافحه نمایند، خداوند متعال همیشه با نگاه رحمت بر آنها مى نگرد؛ گناهانشان از وجودشان مى ریزد تا هنگامى که از یکدیگر جدا شوند.
ترجمه المؤمن ؛ ص57 و ص55